من می روم در خزان برگها

من می روم در خزان برگها
گاه آه می کشم 
و آه گاه می کشم
که چه سکوتی 
و صدایی که مرا همراه است 
صدایی از دور 
بوی چای تازه دم 
و هرآنچه که صدایش می زنید کوچه باغ
کوچه باغی چه بلند 
و نه یاری همراه 
و نه باری بر دوش
و نه برگی نامه 
و نه زنگی در گوش 
دم به دم گوش به گوش 
می رسد آوایی
من و آوای خودم 
پر از آن یک رنگی 
چه هوایی
پر از ابر 
و زمینی که چه خیس 
شده از اشک خدا 
دل چه لبریز شده 
لب چه بی لبخند است
کاش می شد 
دست از دست کشید 
گام بر گام نهاد 
و کنار دل بی کینه نشست 
و دل از غم واکرد 
که چه آنی شو این روز اگر
آنچه گفتم همه یکجا بشود.
میثم بهرامی Meysam Bahrami
 -23/آبان /1392