جای بوسه های من خالی است

گوشه همه گوشه های دنج کوچه های تنهایی
دختری با گیسوان بلند،
دستانی گرم ، چشمانی سیاه
و آغوشی باز 
که برای یکی همیشه حس خوبی دارد
چشم به راه است
گوشه یکی از این گوشه های دنج جای من است 
گوشه یکی از همین گوشه های دنج
جای بوسه های من خالی است
میثم بهرامی

نیازی به خوشبختی نیست

                  
همینکه آرزوی داشتن تو را داشته باشم ،خوشبختم 
خودت که بیایی 
نیازی به خوشبختی نیست 
همین زمین برایمان می شود آسمان
روی آسما ن
تو که باشی
خوشبختی که نباشد 
خوب نباشد 
توهستی 
خوشبختی هم می ماند برای روی زمین
میثم بهرامی

تنهایی می ارزد

تنهایی خودش به تنهایی می ارزد
به همه تن هایی
که تو را 
از تنهایی درآوردند 
و تنها  گذاشتند.
میثم بهرامی

ترس دارد

کاش دیروز ، شاید فردا ...
تو نه در کاش های دیروزی و 
نه در امید های فردا
دیروز ، امروز ، فردا 
تو که نباشی ترس تنهایی خودش ترس دارد 
میثم بهرامی

موهایمان سپید شد

برای اینکه اندکی کنار هم بنشینیم 
نه اینجا 
نه آنجا 
و نه هیچ جای دیگری 
...هیچ جای دیگری 
برای بوسه هایمان خالی نشد 
روی همه نیمکت ها 
کنج همه گوشه های دنج 
و درهمه کوچه های قدیمی 
پیرمردی آهسته به چشمانمان می نگریست 
و دستانمان را می پایید که مبادا دست از پا خطا کنیم 
تا اینکه من روبروی آینه ای روی پشت بام و او در   
آشپزخانه در حسرت آغوشی موهایمان سپید شد .
میثم بهرامی

صدای خنده های تو

با شنیدن صدای خنده های تو 
دلواپسی هایم 
به پایان رسید 
کاش
همیشه 
همیشه 
همیشه 
با صدای خنده های تو از خواب بیدار شوم 
میثم بهرامی

بیا

دل نگرانم

دل نگرانم  چرا   دل ز  تو   نر بوده ام
من تهی از یاد تو  بی تو نیاسوده ام
حال خرابم  در این میکده دارو نداشت  
من به تو  به عشق  تو   یکسره  آلوده ام
میثم بهرامی
 
 

میازار

من آن سرگشته کوی توام یار
ز من دل برده ای روزی تو  باز  آر
همه روزو شبم بی عشق سر شد
بیا  و  بگذر و ما را میازار
میثم بهرامی

 

در آغوش هم حل شدیم

یادم هست 
نیمک پارک
به اندازه چند نفر دیگر جا داشت
و ما  برای احترام به حقوق بشر     
به اندازه یک نفر در آغوش هم حل شدیم .
میثم بهرامی

فال گرفتیم

آن شب که
فال گرفتیم
خوب آمد
یادت هست ؟
میثم بهرامی

 

خدا با ماست

شنیده ام خدا با ماست
من اینجا
تو آنجا 
خدا کجاست؟
میثم بهرامی
 

آنجا همه چیز قرمز بود

تو را به قلبم دعوت کردم یادت هست ؟
آنجا که همه چیز قرمز بود!
میثم بهرامی

 

چمدان

   
چمدانی دارم پر از کاغذ پاره هایی که
در تمامشان
هی نوشته شده
دوستت دارم 
نمی دانم دلبسته کاغذها باشم
یا  دلبسته او
 
میثم بهرامی
 

سیاه و سپید

دل خون

         من از دست دلم دل خونه دل خون
         چرا با من کنی آ ن چون و این چون 
           ببندم گر بجایش تکه ای سنگ 
             نپرسد که این چرا و آن یکی چون

               میثم بهرامی

چه کردی با دلم

                 دلم در پیچ و تاب دلبری مرد
                    کرشمه چشم مستم را بیازرد 
                   ندانستم چه شد  ز آن شب که رفتم 
                      سرم بر سنگ خورد و چهره پژمرد
                  میثم بهرامی

حواسم را کجا پرت کردی؟

      

          آن روز که برای نخستین بار دیدمت  

            حواسم را کجا پرت کردی؟

               تمام آن خیابان را گشتم   پیدایش نمی کنم 

              میثم بهرامی

داشت زندگی می کرد،

          داشت زندگی می کرد،
            به بهانه رسیدن به تمام نا تمام هایش
       داشت زندگی می کرد ،
       به امید رسیدن به تمام آررزوهایش

              بگذار نگویم که تو نگذاشتی یا شاید خودت بهانه ای شدی برای رسیدن به

              تمام نا تمام ها و آرزوهایی که روزی تنها به آنها امید داشت و اکنون اوست  و 

              بهانه های تازه ، امید های تازه ...

                خودم را می گویم  در  پی کسی نباش 
                راستی دنبالم نیا 
                   نمی شناسمت 
                        شما؟
                      میثم بهرامی

ای خدا پیرتان کند

           

      ای خدا پیرتان کند!

        آن شب که همه تان گفتید به پای هم پیر شوید 
           دعایتان بر آورده شد 
             به پای هم که  نه 
               من به دست او پیر شدم 
                  کاش دعای بهتری می کردید. 
           میثم بهرامی

من تو بودم یا تو من

        یادم هست ، 
       دروغ هایت درست از آب در آمد 
           همیشه می گفتی که تو آدم خوبی هستی و من نه 
    حق با  تو  بود ،تو  آدم خوبی بود  و  من  نه 
    راستی یادت هست که من تو  بودم  یا  تو  من ؟
     میثم بهرامی

تفاهم

     دروغ های کوچکش 
   باورهای بزرگی می خواست 
  و اینگونه شد که باورهایم در گذر زمان باورش شد.
   باورهایش درست بود ، گاهی باورم می شد ، 
    چه تفاهم زیبایی هردو  هم را  باور  داشتیم ، من او  را  و  او  باورهای  مرا 

      میثم بهرامی

باید می رفتی

می دانی چه شد ؟!
زبانم 
زبانم 
همه ناگفته هایی را گفت که می بایست می گفت 
 زود که نه ، زودتر از اینها باید  می گفت 
 و تو خیلی پیش از اینها باید  می رفتی
میثم بهرامی